4. Randka

Siedzieliśmy w pizzerii, czekając na nasze zamówienie. Wzięliśmy jedną duża pizze, ale połowa miała być bez mięsa, dla mnie.

- Poopowiadaj mi coś o tobie. W sumie znamy się poprzez James’a… Nigdy nie mieliśmy okazji się lepiej poznać. – odezwał się Janathan.

- No dobra… Moja mama jest szefową jakiejś wielkiej korporacji, więc prawie nigdy nie ma jej w domu. Mi to nie przeszkadza. Lubię być sama.

- Możesz robić, co chcesz, słuchać muzyki na cały regulator – wszedł mi w słowo.
Zaśmiałam się.

- Między innymi. – zgodziłam się – Jak wiesz 15 stycznia miałam urodziny.

- Pewnie dostałaś coś super od rodziców? – Nie odpowiedziałam – co jest? – zaniepokoił się – Coś powiedziałem źle?

- Nie znam moich rodziców – szepnęłam.

- O rany! Strasznie mi przykro – Gestem pokazał abym wstała. Zdezorientowana zrobiłam, co mi kazał i podeszłam do niego.

John pociągnął mnie za ręce tak, że siedziałam mu na kolanach. Poczułam się skrępowana, ale o dziwo podobało mi się to. Przytulił mnie mocno do siebie.

- Przepraszam. – szepnął mi do ucha. Przeszedł mnie ciepły dreszcz.

- Nic się nie stało – skłamałam – Po prostu z nikim o tym nie rozmawiam.

- Nie musisz. – zaczął.

- Ale chcę. – weszłam mu w słowo – Renee miała kiedyś męża, Davida. Adoptowali mnie razem. Później zaczęli się coraz więcej kłócić, o duperele… David odszedł. Po mamie został mi tylko list…

- Zmieńmy temat. – zaproponował – Ostatnio oglądałem zdjęcia sprzed dwóch lat – ucichnął raptownie.

- I…? – Zachęciłam go.

- Byłaś ładną brunetką. – zarumieniłam się i schowałam twarz w dłonie.

- Nie przypominaj mi. – szepnęłam.

- Naprawdę ładnie ci było w naturalnym kolorze. – poczekał aż na niego spojrzę. Powoli podniosłam głowę. Nasze twarze dzieliło kilka centymetrów. Johnpomalutku zaczął przybliżać swoją do mojej.

- Wasze zamówienie. – oznajmiła kelnerka. Podskoczyłam jak oparzona i wstałam z kolan chłopaka. Szybko wróciłam na swoje pierwotne miejsce. Spojrzałam Jonathanowi w oczy.

- Yhm… Przepraszam. – wymamrotał. Uśmiechnęłam się i zaczęłam starać się odłamać mój kawałek pizzy.

- Teraz ty poopowiadaj mi o sobie. – poprosiłam słodko.

Dowiedziałam się, że chłopak pracuje dorywczo w sklepie muzycznym, co bardzo mi się spodobało, urodziny obchodzi 1 lutego, czyli już niedługo. Oboje uwielbiamy twórczość Nirvany i The Rolling Stones. 

Mieszka w dobrze znanej mi dzielnicy i niedawno urodziła mu się siostrzyczka.

- Będziesz mogła mi pomóc w opiece nad nią... – zaśmiał się.

- Niedoczekanie twoje! Dzieci mnie nie lubią. Przed świętami pojechałam z Renee do jej siostry, bo jej syn obchodził pierwsze urodziny. Kazały mi go nakarmić i poklepać po plecach, żeby mu się odbiło. Zwymiotował na moją ulubioną koszule!

- Zdarza się. – wzruszył ramionami widocznie rozbawiony moim nastawieniem.

- Tak? Wieczorem ciocia poprosiła mnie, abym zmieniła mu pieluchę. Kilka godzin wcześniej z jej pomocą już mi się udało. Więc wzięłam małego i zdjęłam z niego pieluchę. Zgadnij co zrobił…

- Narobił na ciebie? – zaśmiał się.

- Z uśmiechem na twarzy! – dodałam starając się przekrzyczeć jego śmiech.

- To tylko dziecko!

- Wredne, które mnie nie lubi…

- Z Tayolr będzie inaczej. Kocha wszystkich! – zapewnił.

- Zobaczymy… - wzruszyłam ramionami bawiąc się ostatkami mojego posiłku.

- Nie wiem czy zdajesz sobie sprawę, ale właśnie potwierdziłaś moje zaproszenie. – uśmiechnął się słodko. Serce zaczęło mi mocniej bić. Przeklęłam pod nosem.

- Zobaczysz nie będzie aż tak źle. – pocieszył mnie. Uśmiechnęłam się lekko.

- Dzięki.

- To co? Zbieramy się? – zaproponował. Spojrzałam na zegarek. Wskazywał 21:14, jakim cudem tak szybko zrobiło się późno!?

- Dobry pomysł. – odparłam. Ubraliśmy się i wyszliśmy.

- Odprowadzę cię.

- To nie po drodze.

- Chcę mieć pewność, że dojdziesz bezpiecznie do domu. – pogłaskał mnie po zimnym policzku.

- Po co to robisz? – zapytałam szeptem.

- Co robię? – zdziwił się. Przeszliśmy przez ulice i znaleźliśmy się w parku.

- Jesteś dla mnie taki… miły?

- Jestem kulturalny. – poprawił mnie.

- Wiesz o co mi chodzi… - zaśmiałam się. Dałam mu sójkę w bok, ale pewnie przez grubą kurtkę nic nie poczuł. Ktoś zaśmiał się głośno jakieś 60 metrów przed nami. Dobry humor od razu mi znikł. James wraz ze swoją nową laską i kumplami szli prosto w naszą stronę.  Stanęłam pod latarnią jak wryta. W oczach stanęły mi łzy.

- Co się stało? – zdziwił się Jonathan. Podążył za moim wzrokiem.

 Grupka nastolatków była coraz bliżej…