11. Szpital

-Elee! Nie zamykaj oczu! – krzyknęła do mnie Jessica.

- Rozdzielcie ich! – Dyrektor był już w samym centrum zamieszania. Wtedy zauważył mnie.

- Dzwońcie po pogotowie! – rozkazał. Gdy trzej walczący zostali rozdzieleni Jonathan przybiegł do mnie podnosząc mi głowę.

- Elee…? Elee, kochanie? Spójrz na mnie! – Z trudem otworzyłam oczy. Nasze twarze dzieliły centymetry. – Wszystko będzie dobrze – Był załamany. W oczach miał łzy.

- Boli… – szepnęłam ledwie słyszalnie.

- Wiem – pocałował mnie w czoło. Chyba tylko tam nie miałam krwi.

- Pogotowie już jedzie!

- Słyszałaś?! Już jadą…

- Moja noga…

- Chyba złamana. – szepnęła Jessica do Johna.

- Tak mi przykro Elee. Mogłem cię powstrzymać. – Głos mu się załamał.

- To nie… twoja… wina – wyjąkałam. Bardzo chciało mi się spać.

- Nie zamykaj oczu! – krzyknął do mnie Jonathan. Ledwo go słyszałam. Jakbym była pod wodą. – Elizabeth! – krzyknął jeszcze głośniej.

Później już nic nie słyszałam. Nastała ciemność… Pustka… Czyżbym umarła? Nie. Wtedy ból by ustąpił.  Jedyne, co poczułam to, to że się unoszę. Później nawet ból w nodze ustał.

      

       Gdy się obudziłam białe światło raziło mnie w oczy. Byłam w szpitalu. Na ostrym dyżurze. Poczułam, że ktoś trzyma moją dłoń. Spojrzałam w prawo.

- Elizabeth – szepnął Jonathan z ulgą w głosie.

- Co… Co się stało? – zapytałam ochryple.

- Pobiłaś Jamesa. – uśmiechnął się dumnie.

- To czemu leżę w szpitalu?

- Później… Role się odwróciły. – Dodał oschle – Razem z jakimś kumplem zaatakowali ciebie. Rozcięli ci wargę, posiniaczyli cię całą, uderzyli w żołądek, przez co mogłaś zwymiotować, lub dostać skrętu kiszek. O mało co nie złamali ci prawego piszczela i nosa. Masz lekki wstrząs mózgu. – wyliczył moje objawy – Elizabeth – złapał mnie mocniej za dłoń – Strasznie mi przykro. Mogłem cię powstrzymać. To moja wina. – Łza spłynęła mu po policzku.

- Przestań, to nie twoja wina. Gdybyś mnie nie obronił mogłabym już nie żyć. Pobiliby mnie na śmierć. – Chciałam go pocieszyć – Jak długo byłam nieprzytomna? – zmieniłam szybko temat.

- Długo… Jest druga w nocy. – starałam się obliczyć na ile godzin zemdlałam. Jednak mój mózg odmawiał posłuszeństwa.

- Ponad trzynaście godzin. – wyręczył mnie John.

- To możliwe? – Jak można być nieprzytomnym tak długo?! Trzynaście godzin…

- Masz dużo obrażeń. – odpowiedział.

- Gdzie Renee? – rozejrzałam się po pokoju. Od razu było widać, że pomieszczenie było świeżo po remoncie i wynajem go nie był tani.

- W domu. Powiedziałem jej żeby pojechała odpocząć. Ma dużo na głowie. – chciał ją usprawiedliwić. Świetnie… Moja matka sobie spokojnie spała, gdy ja byłam nieprzytomna.

- Ale przyjechała od razu. – Jonathan wciąż jej bronił – Gdy tylko dowiedziała się, że jesteśmy w szpitalu rzuciła wszystko…

- Zaraz, zaraz. – weszłam mu w słowo. – Poznałeś moją matkę?!

- Yyy… Tak. – pokiwał głową – Przedstawiłem się, jako twój chłopak. Masz coś przeciwko? – spojrzał mi prosto w oczy. Maszyna wychwyciła szybsze bicie mojego serca.

- Oczywiście, że nie. Bardzo mi miło. – zarumieniłam się.

- Ostrzegła mnie, że jak cię skrzywdzę to własnoręcznie mnie zabije.

- Jest do tego zdolna. – wyjawiłam.

- Prędzej ty zranisz mnie…

- Słucham? – Nie zrozumiałam, o co mu chodziło. Czemu niby miałabym go zranić?!

- Jak jeszcze raz wdasz się w taką bójkę i będziesz nieprzytomna przez pół dobry, przysięgam zwariuje. Nawet nie wiesz jak się o ciebie bałem, gdy straciłaś przytomność – wtedy na stołówce – myślałem, że zabije Jamesa na miejscu. Jak mógł unieść rękę na dziewczynę! Kiedyś nie był taki. Jak był z tobą szanował innych…

- Ludzie się zmieniają. – chciałam go pocieszyć. Spojrzał mi w oczy.

- Musisz teraz odpoczywać…

- Odpoczywałam przez trzynaście godzin!

- Proszę… – spojrzeliśmy sobie w oczy.

- Pod dwoma warunkami…

- Tak?

- Po pierwsze – wyciągnęłam szyję, aby go pocałować. Ułatwił robotę i przybliżył się do mnie. Maszyna po raz kolejny wychwyciła przyspieszenie mojego serca. Chłopak z uśmiechem na twarzy oddalił swoje idealne usta od moich.

- W takim tempie nabawisz się palpitacji…

- Przeżyję.- Mruknęłam.

- No właśnie, marne szanse. – uśmiechnął się szeroko – A jaki ten drugi warunek?

- Opowiedz mi coś. – poprosiłam nieśmiało.

- Ale, co?

 Cokolwiek. Jakąś historię z dzieciństwa, bajkę, jak było w poprzedniej szkole… – przesunęłam się na łóżku, John położył się obok mnie i objął ramieniem. Położyłam głowę na jago torsie. Ścisnęłam jego rękę mocniej i zamknęłam oczy.

- Czekam… – szepnęłam. Chłopak zaśmiał się krótko i dźwięcznie, po czym zaczął mi opowiadać jak uczył się jeździć na motorze.